Woensdagmiddagballet
Weet je wat ik ook mis, beste lezer, trouwe ziel? Het woensdagmiddagstadsballet. Wat? Het woensdag -middag -stads -ballet. Het komt zo langzamerhand mondjesmaat weer op gang, nu er buiten weer gesport mag worden, maar het is nog maar een schijntje van wat het kan zijn…
Nee, ik bedoel niet de meisjes en een enkele jongen, mooi in maillots met moeilijke gebaren, nee, ik bedoel: de met vuur en rode konen pendelende ouders (lees : moeders) die zich als in een vaste choreografie van Lucinda Childs (Even opzoeken, he, wie is dat?) door de stad verplaatsen, met de kids in het kielzog of voor zich uit stuwend, van en naar de knutselclub, het partijtje, de zwemles, het voetballen, de muziekschool en weer terug naar huis. Oeps! Bijna vergeten om Liesje op te halen bij Opa en Oma! En, F**K, het brood is op! Van bovenaf gezien moet dat een echt spektakel zijn: kris kras crossende groepjes op de fiets of step of in de auto, snel snel, hurry up. Een balletchoreografie waardig. Was ik een tweede Lucinda Childs (Wie is dat dan? Zoek het op!), dan had ik daar allang een modern klassiek danswerk op geïnspireerd. Opgevoerd op een groot plein of in een mega theater, met muziek van John Cage of Philip Glass of een andere minimalist.
Corona heeft ook het ballet gekort. In de theaters en in de stad, maar van binnen kunnen we blijven dansen, al is dat voor ons gevoel misschien op de rand van een vulkaan…
Hou vol!