Ik ben onzichtbaaaaaarrrrr…..
Dit schalt door de huiskamer: Kinderen voor Kinderen, de ‘classic songs’ van weleer. Deze is van R.van Bolderen/ W.Wisselink/ H.Temming en S.v. Kerk en staat op een verzamel-CD uit 2004. De kleinkinderen smullen ervan! De solist in kwestie zingt over zijn of haar, ik kan de hoge, heldere kinderstem geen gender toekennen, ‘onzichtbaarheid’ en met een schok van schaamte denk ik terug aan mijn laatste ‘onzichtbare’ leerling.
Je kent dat wel, toch, beste lezer dezes? Je komt thuis na een lange schooldag. Je ploft neer op de bank en bemerkt tot je grote schrik, dat je nog groepjes zou maken voor het a.s. schooluitstapje. Ga je dat nu nog doen? Of ga je morgenvroeg een halfuurtje eerder naar school? Eh, nee, gezegend als je bent met een stevige vorm van de ochtendhumeurderites kan je het beter nu nog even doen. Het is een heel gepuzzel, hoor! Eerst de bullies van de groep indelen. Uit elkaar? Dan domineren ze misschien teveel van de wat rustiger kinderen? Juist bij elkaar? Dan houden ze elkaar scherp en heeft de rest van de groep misschien minder last? Nadat je hier een beslissing over hebt genomen, puzzel je verder. Nu zijn de BFF-jes aan de beurt! Die hebben vandaag weer es slaaaande ruzie gehad en elkaar zelfs de haren uit het hoofd getrokken. Maar niet samen in een groepje? Al bestaat de kans, dat ze morgenochtend gearmd het lokaal binnenkomen en elkaar ‘schat’ en ‘lieverd’ noemen…. Bovendien: als je ze samen zet, krijg je het aan de stok met de moeder van de één, als je ze niet samen indeelt, krijg je gedonder met de moeder van de ander… Oh, juf, pas op: ook niet weer de meest vriendelijke gast opzadelen met die ene notoire autist, waar de rest van de groep het al helemaal mee gehad heeft!!! En zo Rubickscube je een tijdje dapper voort tot er een redelijk uitgebalanceerde en toch ook nog gezellige verdeling is ontstaan.
Je hebt overal rekening mee gehouden! Knap hoor!
Dan ga ze tellen: tsjek en dubbeltsjek. Je hebt 29 kinders in je groep en verrek, je komt tot 28 kinderen. Je komt er één tekort en WTF: JE KAN ER MAAR NIET OPKOMEN WIE DAT IS! Je piekert je suf! De leerlingenlijst ligt op school. Wie zie je over het hoofd? Nou, dat kind dus, dat kind is ‘onzichtbaar’. En niet alleen voor jou… Die gaat nooit mee de klassen rond, alleen op de eigen verjaardag, die wordt in het sociogram niet genoemd, niet negatief, maar ook niet positief, gewoon helemaal niet! Die wordt niet gemist op de sportdag, daar wordt nooit naar gevraagd: heee….waar is….? Die staat altijd maar te wachten, tot hij of zij met een groepje mee mag doen of wordt gekozen voor de hoofdrol in het toneelstukje. Die is nooit de 1e tikker bij het spel, die krijgt nooit een beurt, want zijn of haar opgestoken vinger zie je niet…
Het ligt niet aan het kind: ze zijn vaak lief, slim, makkelijk, stil, hard aan het werk, je hebt er geen omkijken naar…. Ja….duh….daar gaat het hier juist over!!! Ze kunnen goed samenwerken, ze zijn niet uitgesproken voor of tegen iets. Er is niks mis mee en toch zien we ze niet staan. Hoe erg is dat?
Dus: overal en nergens die leerlingenlijst mee naar toe! Een knoop in je zakdoek! Een steentje in je jaszak ! Het bewuste kind ook zonder aanleiding even opzoeken en desnoods zijn of haar naam elke week dik in je agenda. Doen, hoor! Want deze kinderen, in elke klas zit er misschien wel 1, voelen het wel degelijk, dat ze onzichtbaar zijn. En dat wil je toch voorkomen? Nou dan!