Zijn jullie ook zo boos? En waarop dan? Of op wie? Op ons demissionaire pret-kabinet dat met de EmPee voorop met droge ogen beweert, dat er straks een hele andere wind gaat waaien door bestuurlijk Nederland? Met dezelfde crew? Maar nu met nieuw (de EmPee spreekt dat uit als nuuw, let maar eens op!) ‘elan’? Hebben ze dat ergens op de kop getikt, dan, dat ‘nuwe’ elan? In de NEW (NieuwElanWinkel) van LMV (LikMeVestje)? Of zijn jullie boos op lawaaiig rellende jongeren/ pakketjesweigerende buren/ anti-vaxxers/ pro-vaxxers/ dwangmatige prikkers/ mondkapjes sjoemelaars/ beschermingsweigeraars/ overtuigde thuiswerkers? Of op die , het lijken er wel honderdduizend, deskundigen, die in de media over elkaar en zichzelf heen buitelen met tegenstrijdigheden? Die hun kennis en kunde te grabbel gooien voor een optreden in een talkshow en ons in paniek achterlaten met hun ge-als en ge-wanneers? Met z’n allen gooien ze ons van links naar rechts en weer terug. Waar gaat dat heen? Met de pandemie? Met het klimaat? Met het onderwijs? Met de zorg? Met onze polariserende samenleving? Waarom hebben we in vredesnaam ook zoveel talkshows op de Nederlandse TV?
Mijn lieve mejuffrouw G, fulltime voor de tweede klas ( groep 4) van de Protestants Christelijke Lagere School te D op de Utrechtse Heuvelrug, werd nooit boos. Als je iets deed, wat niet mocht, wat bij mij nogal eens voorkwam, ik was een beroepsstouterd, dan werd zij niet boos. Zij werd verdrietig. Van haar heb ik vooral dát geleerd: hoe geduldig te blijven in moeilijke tijden. Want het werkte als een tierelier! Als íets mij kon weerhouden van een doldwaze actie, dan was het wel haar droeve blik, haar diepe zucht en haar opmerking: “Ik ben niet boos, ik ben verdrietig, Corinne”. Dan schaamde ik mij diep en kwam tot inkeer. Zeker voor een week of twee… Dus daag ik iedereen vandaag uit voor deze challenge, dit experiment in gedragsverandering:
Toon de wereld in plaats van je boosheid, hoe terecht ook, je zal maar slachtoffer zijn van de toeslagenaffaire/ oprukkend rechts extremisme/ uitbuiting/ mensenhandel/ huiselijk geweld/ Chinese expansiedrift/ Russische cybercriminelen in net pak/ overheidsfalen/ een te laag schooladvies/ een te late boosterprik/ een te vroege diagnose/ pers-paniekzaaierites/ een medische misser/ homofobie/ fatshaming/ een Twitterderriebombardement, toon de wereld je verdriet! Vervang de chronisch verontwaardigde slachtofferfrons door een oprechte, solidaire, niet solitaire, geen elitaire, noch arbitraire traan! Ik verwacht, dat dát meer empathie en mededogen zal opwekken! Dat we dan meer samen willen zijn! Gedeelde smart is halve smart! Geen strijd, maar saamhorigheid!!! Zoiets? Doe je mee? (Kan je het nog volgen, beste lezer? Knap! Ik ben zelf een beetje het spoor bijster… Mejuffrouw G’s wijze lessen hebben er namelijk ook toe bijgedragen, dat ik boosheid en verdriet voor altijd aan elkaar ben blijven plakken: mijn verdriet is dus vaak: verkapte boosheid. Ik ben dus nu niet boos, maar verdrietig, lees: boos, over al die boosheid om mij heen! Mmmm…dat schiet ook niet echt op…)