Mammies keuzemenu
Het begint al meteen bij het binnenstappen van de dubbeldekstrein die van Amsterdam Centraal naar het Hoge Noorden van het land zal sporen.
“Wil je boven of beneden?”
Het zal een lange reis worden. Zaak is, om die zo dragelijk mogelijk te laten verlopen voor iedereen, zeker voor het kleine knulletje, dat met zijn mammie op reis is naar ‘oma ver’.
“Is OmaVer vandaag echt jarig?”
Ja, dat is ze, maar nu eerst een goede zitplaats kiezen.
“Wil je hier vooraan zitten, Frederik-Jan? Of wil je daar zitten? We kunnen ook aan deze kant gaan zitten? Of, kijk, daar … als we daar gaan zitten, hebben we een tafeltje… en zo kan je beter naar buiten kijken, of wil je aan de andere kant? Wil je liever aan de andere kant? Frederik Jan? Jij mag kiezen! We kunnen ook hier in het midden!”
Frederik-Jan heeft al gekozen. Hij is bij binnenkomst meteen op de eerste de beste lege stoel neergeploft. De eenpersoonsbank vlak achter -of is het voor?- het glazen klapdeurtje tussen de coupé en het smalle trapportaal in de trein.
“Heb je zo geen last van het deurtje, Frederik-Jan? Wil je op mammies plaats?”
Frederik-Jan zegt niets en leunt tevreden achterover met een knuffel in de armen geklemd. “Mammie zet even de spulletjes op de bank, zie je wel, Frederik Jan? Mammie heeft van alles mee. Happie sappie en een boekje en een stripverhaal… zie je wel?”
Frederik-Jan werpt een korte blik op de uitstalling en knikt kort. Hij ziet het.
“Wil je je rugzak bij je hebben? Dan kan je zelf je zonnebril pakken en je pet. Of zal mammie die maar hier op deze bank laten staan? Wil je boekje kijken? Je kan ook kleuren, Frederik-Jan! Wil je dat al?”
Frederik-Jan schudt van nee.
“Je kan ook lekker naar buiten kijken. Wil je al happie-sappie doen of zullen we daar nog maar even mee wachten?”
Ja, dat wordt een lange reis. Buiten de bebouwde kom treinend blijkt, dat de zon wel erg op Frederik-Jan schijnt. Het hele circusje verhuist dus naar een zitje aan de andere kant van de trein, maar nadat de trein richting Amersfoort een lichte bocht heeft moeten maken, komen moeder en zoon weer terug naar hun eerste plekje. De zon scheen ineens wéér van de verkeerde kant! Nou ja!
Moeder blijft haar ventje maar bestoken met vragen. Nu gaat het over de verjaardagskaart, die tegelijk met het cadeau voor oma dient te worden overhandigd, straks, later.
“Zijn we er dan al bijna, mammie?”
“Kijk, Frederik-Jan, dit is de kaart. Mooi hè? En op de binnenkant wil jij wel een mooie tekening voor oma maken, toch? Hier zijn de potloden. Weet je wat je wil tekenen?”
Frederik-Jan denkt diep na. Hij weet nog hoe dat moet…
“Eh…”
“Wil je iets van de vakantie tekenen?”
“Eh…”
“Van de camping? Dan kan je wel een tent tekenen! Wil je dat?”
Ja, wil Frederik-Jan wel.
“Dat kan ik denk ik wel…”
Hij begint met het kiezen van een goede tentkleur. Oranje. De trein hobbelt en schokt. Dat doen treinen nu eenmaal, dus het tekenen gaat best moeilijk.
Frederik Jan is dan ook al snel niet tevreden over het resultaat. En gummen kan niet. Ontmoedigd legt hij het werkje neer.
“Wil je dat mammie anders iets voor OmaVer tekent en dat jij het dan overtrekt en dan inkleurt? Wat wil je dat mammie zal tekenen? Jij mag kiezen, Frederik-Jan. Een dier of een zwembad of een bos bloemen of de tent of…”
Frederik-Jan kiest voor de optie ‘dier’ uit mammies keuzemenu en na enig geharrewar wordt dat een vos. Nu houdt moeder haar zoon, hij is denk ik 4 jaar, haar telefoon voor. Ze heeft even wat afbeeldingen van vossen gegoogeld. Scrollen maar, Frederik-Jan!
“Wil je dat ik deze teken… of die… deze is ook leuk… en die kan ook… kies maar… kies dan…!”
Frederik-Jan kiest en moeder gaat aan de slag. Fenomenaal! Ze balanceert haar mobieltje op de ene knie en op de andere knie ligt nu de kaart. Ze tekent met snelheid en precisie een zittend vosje met een vrolijke snuit en een staart elegant om de poten. Wauw! Knap!
“Kijk, Frederik-Jan! Klaar! Een vosje voor oma. Wil jij het nu inkleuren? Kies maar een mooie kleur. Oma’s lievelingskleur is groen!”
Maar Fredrik-Jan wil niet kleuren en niet kiezen en het allerliefst wil hij vermoedelijk vooral geen vragen meer.? Frederik-Jan? Het laatste wat ik van hem zie – www.deroeptoeter.nl moet er in Zwolle uit- is, dat hij stilletjes helemaal is weggedoken in het hoekje van de bank. Met zijn pet op en zijn zonnebril. Zijn knuffeldier- is dat een vosje?- klemt hij dicht tegen zich aan. Ja, dat zal een lange reis worden. En dan bedoel ik niet naar Groningen… Arm dier… en dan bedoel ik niet dat vosje… En mammie bedoelt het allemaal juist zo goed…