Digibons of digibeet?
Tsja…dat is een dilemma, niet? We hollen met ons allen naar een steeds verder verdigitaliserende samenleving. Straks worden er nog baby’s geboren met al een mini smartphone in het knuistje geklemd! Gewoon mee geconcipieerd. Al aangemaakt in de eierstok- en zaadcel fase! Nee, gewoon met een appje downgeload! Langs het baby-keuze-menu geswiped en uitverkoren. Links- of rechtsom! Ik bedoel maar: De ontwikkelingen op digi-gebied gaan zo snel…het is voor een gewone sterveling toch niet bij te houden? En wat voegt het allemaal toe aan ons collectieve welbevinden? En dat van elke individuele aardbewoner? Er zijn al diverse mensen in mijn directe omgeving volledig schermpjesverslaafd. Die kunnen niet meer zonder hun phone/ tablet/ computer. Worden onrustig, als je langer dan vijf minuten hun aandacht vraagt voor de werkelijke wereld. Kunnen niet wachten tot ze weer virtueel aan de slag mogen. “Ik kom pas weer naar binnen, als ik mag gamen!” brulde mijn kleine buurjongen laatst tegen zijn moeder. Hij stond in pyjama in het portiek, vroeg in de ochtend van een mooie zondag en dreigde met weglopen van huis! Maar ja, beste mensen, kúnnen we nog zonder? Stel, dat er door het wereldwijde gebrek aan grondstoffen voor microchips een probleem ontstaat bij de productie van computergestuurde apparaten, systemen, telefoons en tablets, gloort er dan weer een digi-loos tijdperk aan de horizon? Ik zou er geloof ik niet echt rouwig om zijn… Nee, ik wil niet terug naar de Middeleeuwen of de boreale wereld, maar een beetje ouderwets niet vliegen, niet de hele dag op een beeldscherm turen, niet onthand zijn, omdat je nergens meer op een gewoon NS infobord de laatste treinwijzigingen kan lezen, geen afspraak op afstand hoeven maken met een computer in plaats van met een levende laborante, geen tikkies meer maar contant geld in je handje, geen hardop bellende mensen in de openbare ruimte en wel weer echt contact? Geen ‘vrienden’ op feesboek, maar levend aan je grote tafel in de achterkamer aan een goed gevulde dis, gekookt op je ouwe gasfornuis en niet op de computerunit van je kookeiland? Gezellig! Weet niet, kan niet, gaat niet gebeuren. Maar, kunnen we dan misschien wel afspreken, dat we totalemente kappen met digitaal onderwijs? Terug naar de kern van leren en laten leren: de menselijke interactie tussen leerkracht en pupil, dat ís onderwijs. Toch? Gewoon weer een korte uitleg van juf of mees over de lesstof, een vraag en antwoordverdieping erna, aan de slag met persoonlijke begeleiding , gewoon weer een goed verhaal van juf of mees in de les geschiedenis en niet in plaats daarvan een Klokhuis aflevering over WOII op het digibord! Hmm… ik ben dol op het Klokhuis! Wat hebben ik en mijn leerlingen gesmuld van de Welkom in… series over de Gouden eeuw, de jaren zestig, de Romeinen! Prachtig! Genoten van het plezier van de makers! De kracht der Verbeelding aan de Macht! Tuurlijk! Nou, vooruit, elke dag een halfuurtje schermpjestijd op school voor de hele klas gezamenlijk en dan nog een half uurtje per leerling apart. Om zijn of haar schoolwerk te maken/ te ondersteunen/ te verbeteren/ te verdiepen, naar de leerbehoefte van elk individu. Maar dan niet op woensdag! Eén digiloze schooldag per week… Deal?
Wat dacht je zelluf, Roeptoeter?