Emoticons
Wel heb ik ooit? Wat gebeurt daar toch naast me op het station? Een stukje pop-up-theater? Voor mij en de andere NS gebruikers als willekeurige en onvrijwillige Bühne? Ik begrijp er even niets van… Op het perron zijn verschenen: een elegante lange man. Gekleed in een zwarte legging met daarover een slordig kort afgeknipte zijden broek. Zijn bovenkleding bestaat uit een strakke blouse en een mouwloos vest. Op zijn borst strijden misschien wel vijf kralenkettingen om voorrang. Ze doen wie het eerst beneden bij zijn net boven tussen blouse en broekrand piepende navel is. Zijn haren zijn getoupeerd en zijn gezicht is geschminkt. Op een witte onderlaag zitten zwarte stippen, zijn wangen en ogen zijn gevangen in een groene baan oogschaduw 3.0 en rond zijn ogen is met veel precisie eyeliner aangebracht. Hij is in het gezelschap van een al even elegante verschijning: een lange slanke deerne, met parachtige blonde lokken, die ze steeds maar weer over één schouder naar voren gooit of juist met twee handen weer terugwerpt op haar rug. Haar gelaat is fris en roze en helemaal make-up-loos. Ze draagt een teerblauwe overall onder een wijdvallend lange jas. De derde gast in dit gezelschap is een stoere knaap, die gekleed is in baggy trousers. Hij staat ontspannen wijdbeens op zijn hoge schoenen en draagt een nonchalant overhemd onder een prettig wijd jack. Zijn haar is krullerig, halflang en wordt door een zwarte haarband uit zijn licht bebaarde gezicht gehouden. Tot zover niets bijzonders, toch? Ze praten over zanglessen, toneelpresi’s en een filmopdracht. Studenten van de theaterschool? Nee, op zich niets bijzonders… Maaaarrrr…. nu komt het: wanneer het meisje niet zelf iets vertelt, met grote uithalen en veel wijds ge-gesticuleer van haar lange armen, geeft zij een voor mij totaal nieuwe versie weg van de techniek van het instemmend luisteren. Je weet wel, dat je met een ouder/ collega/ lastige buurvrouw praat en dan begripvol humt, knikt, meelevend kijkt, ter bevordering van de communicatie? Nou dat dus! De blonde fee op het perron deed het zo:
Op het vrijwel onafgebroken stromend gepraat van de jongens reageerde zij, niet met knikken noch hummen, maar met tekst! Dit is wat ze zei: “Duimpje duimpje!” “Hartje hartje hartje!” “Scheef lachebekje met een traan!” “Knipoog hartje tongetje!” Echt! Dit verzin ik niet, beste lezers! Deze jonge vrouw toonde mij in een flitsvisioen de communicatie van de toekomst: zij sprak niet in raadselen, zoals ik eerst dacht en ook niet in tongen, wat ik even vreesde, maar in EMOTICONS! Wauw! Wat een vondst! Dat is waar we naar toe gaan: gesproken beeldtaal. Ik ga vast mijn contacten bij de uitgeverijen voor taalonderwijs porren: ik schrijf graag mee aan de nieuwe methodes van morgen. Offe…ben ik daarvoor al te laat? Nadenkend koppie handje op de kin…