Langs het schoolhek staan ze: de KUSO’s. De Kinderen- Uit -School- Ophalers. Een bonte verzameling van: medewerkers(m/v) van de diverse naschoolse opvangorganisaties, bij deze grote school tel ik er makkelijk 5 van verschillende pluimage, ieder met een hesje met het eigen logo van de club en een tas vol kleinere hesjes voor de kinderen; grootouders van dienst, zeker zo’n stuk of 20, want het is maan/dins/donderdag, dan werken van bijna alle gezinnen de beide ouders; een stel au-pairs, alle met een Aziatische tint, Engelssprekend; zeker ook een 6-tal gastouders, allen vrouw, die al een plukje kleine koters aan de jas hebben hangen en nu de oudere kinderen komen ophalen en hier en daar een lichtelijk verdwaald kijkende moeder die zelf haar kids uit school haalt. Behoort zij tot de groep van werkende moeders, dan hangt ze ook bij het ophalen steevast aan haar mobiel en werkt onder het ophalen dus gewoon nog even door! Misschien doet zij dat wel elke schooldag? Ik zie ook 2 exemplaren van de steeds zeldzamer wordende soort, zeker hier in onze overwegend door witte yuppen bevolkte wijk, namelijk de zogenaamde ‘niet werkende moeder’. Gekke tegenstrijdige benaming…. Ze staan dicht bij elkaar, niks geen anderhalve meter, lekker te kletsen. Of te roddelen? Zo’n ‘gesprek bij het hek’ is een door leerkrachten gevreesd en ook wel berucht fenomeen: daar wordt de school/ juf/meester/ dat kind / die collega-ouder vaak de maat genomen, spontaan en direct en incident gebonden: Heb je het gehoord? Van die Mitchell/meester Bram/ juf Irene gisteren? Nee! Wat dan? Nou die heeft….. en dan komt er rechtstreeks uit betrouwbare bron een smeuïge anekdote. Ook de andere volwassenen aan het hek kunnen er wat van, hoor! Dit talent tot roddel en achterklap heeft iedereen. Vraag is: geef je eraan toe?

Vandaag gaat het zo:

Johannes (9 jr) komt boos stampend naar buiten. Hij brult: “Ik haaaat de BSO! Ik wil gewoon naar huis!” De begeleider van Johannes’ BSO vangt hem vriendelijk maar beslist op. Johannes laat zich niet kalmeren. Hij smijt zijn tas op de grond. Er rolt een beker uit. Johannes pakt de beker, draait hem open en leegt de inhoud op het plein. Nu wordt hij kordaat bij de bovenarmen gepakt en ernstig toegesproken. Hij weigert het hesje. “Ik ga niet voor aap lopen!” en schopt naar een ander kind, dat wel netjes in de rij gaat staan. Na veel misbaar zet de BSO-troep zich uiteindelijk in beweging, Johannes, zonder hesje, sputterend aan de hand van de begeleider, vooraan.

De beide full-time-moeders buigen het hoofd dichter naar elkaar. Ik liplees: “Tsja, wat wil je, zijn moeder werkt! De hele week!” Er wordt met de ogen gerold…

En zo is het dus ook nooit es 100% goed wat je doet!

Toen ik, uit eigen vrije wil en door niets of niemand daartoe gedwongen en tot grote schrik en frustratie van mijn eigen ouders, die vonden, dat ik mijn carrière te grabbel gooide, stopte met de onregelmatige en best ook wel eens matig ontvangen optredens (eerlijk is eerlijk) en een periode fulltime moeder werd van onze 3 heerlijke, prachtig-krachtige kinderen, beleefde ik het vooroordeel van de andere kant. Dan kon het me zomaar gebeuren, dat het me gevraagd werd, door oud-klasgenoten/oud-studiemakkers/oud-medemuzikanten/oud-medetheatermakers/oud-collega’s, op een reünie of tijdens een spontane ontmoeting op straat, bij het spartelmeertje of in de supermarkt:

“Doe jij nog wel iets? Of ben jij zo’n theepotmoeder?”

Nee, ik deed de hele dag niets! Nou goed? Ik at uit mijn neus!! Echt niet? En ja, ik was met veel plezier en overtuiging een theepotmoeder!!! Want ik wilde erg graag zelf voor de kinderen zorgen en er voor mijn kinderen zijn, als ze uit school kwamen. Ze konden ook gewoon ziek zijn! En iedereen was welkom om een kopje thee mee te komen drinken. De pot was groot! Ik kijk er met intens genoegen op terug: gouden jaren.

Beste mensen, lieve dames, vrouwen van overal en nergens: zullen we nou maar es gewoon gaan doen wat het beste bij ons past? En wat haalbaar is? En accepteren, dat het voor iedereen een andere keuze mag zijn? Zonder wederzijdse afkeuring? En dat je als vrouw echt niet alles wat je kan ook aldoor tegelijk zou moten kunnen willen doen? het kan ook na elkaar…. Haal adem en leef!!! En dat het daarbij ook nog een beetje gezellig kan blijven? Mooi! Dat is dan bij deze afgesproken.

Kopje thee doen?