Spreken is zilver en zwijgen is goud?
Niet alle kleuters zijn kletsers, beste mensen. Je hebt er ook een hele hoop, die zich aanvankelijk nergens nog aan wagen en die de eerste 3 maanden in je klas alleen maar de kat uit de boom kijken. Het hindert ze niet in hun spel! Ze zijn meesters in de non-verbale communicatie.
Zo had ik ooit een kleutermeisje in de klas dat dit vermogen van de non-verbaliteit zo sterk had door-ontwikkeld, dat ze het spreken in het algemeen maar helemaal had opgegeven. Later leerde ik, dat dat ‘selectief mutisme’ heet en dat het een officiële aandoening is. Zij sprak alleen met haar moeder, maar verder echt met niemand. Niet met haar vader, niet met haar zusjes, niet met haar vriendinnetjes, niet met opa noch oma… Geen ja, geen nee, geen boe, geen bah. Knap, hoor! Ze kon met gebaren, met haar lichaamshouding en niet te vergeten met haar inmens grote, sprekende ogen ons alles duidelijk maken. Ik heb veel van haar en van haar speciale begeleidster geleerd.
Wat een kwaliteit had haar koppigheid!
Uiteindelijk leek het beter om haar apart in een kleine groep te begeleiden en is ze tijdelijk elders naar school gegaan. Daar is ze met ongelofelijk veel geduld weer tot het praten verleid. Nu doet ze TTO op het Schoterlyceum!
De reden van het niet meer willen spreken? Vermoedelijk lag dat in het feit, dat er thuis kort na elkaar 2 zusjes bijkwamen en ze zich ‘ingeruild’ voelde door die jonkies. En die spraken ook niet! Dus…
De speciaal getrainde begeleidster, een struise, intelligente vrouw van mijn leeftijd, toonde liefde, veel liefde en respect voor al haar speciale leerlingen. Maakte duidelijke en te doene afspraken en oefende en beloonde met engelengeduld het gewenste gedrag. Ze had dus niet alleen onze selectief mutiste, maar ook nog es 11 andere ‘moeilijke’ kleuters.
Ga daar eens kijken, beste mensen en krab je dan 3x achter de oren als je wilt gaan klagen over werkdruk of een lastige klas!