De bakfietsvader.
Ken je die, beste mensen? We krijgen er steeds meer van in de buurt. Bakfietsvaders. Op zich heb ik daar geen bezwaar tegen, natuurlijk. Fijn, al die papa’s die ook kinderen naar school brengen/ van school ophalen en zodoende hun zorgtaken delen met de moeders! Fijn, dat ze dat niet met een auto doen! Beter voor het milieu! Heel fijn, ware het niet dat veel van de bakfietsende vaders dat bakfietsen doen:
a: in grote haast,
b: met een mobieltje aan het oor en dus maar één hand aan de stuurstang,
c: de verkeersregels aan de laars, nee, yuppenschoen lappend. Je kent dat wel, zo’n veterschoen, met een in glimmend leer gespoten verloop van donker teenstuk naar licht op de wreef en weer donker bij de hiel. Heel mooi passend bij het doorgaans strakke, nette pak met de Jortkelderiaans korte broekspijpen. Over de stoep, nog even door dat rode stoplicht, geen richting aangeven bij het rechts of links afslaan, schuin over het kruispunt…
Want? Nou: ze letten (a, b, c) niet goed op de andere weggebruikers!
Voorbeeld? Voorbeeld!
Ik fiets op mijn goed verlichte fiets naar school. Het is nog een beetje donker. De dag is nog jong. Er is best al wat verkeer desondanks, want zo rond de klok van 7 uur zijn de pendelaars al in de auto’s aan het stappen en voordat ze naar hun eigen werk gaan de kinderen naar de voorschoolse opvang aan het brengen. Goed opletten, dus! Bij het linksafslaan pas ik extra op: eerst over de schouder turen, dan, als de kust vrij is, de hand uitsteken, voorsorteren tegen het midden van de rijbaan en wijds de bocht in. Fluitje van een cent.
Dus: over de schouder gekeken? Tsjek! Hand uitgestoken? Tsjek! Bocht wijd genomen? Tsje…verrek…. Daar passeert mij in volle vaart, ineens vanachter mij in de schemer opdoemend, met een zwenk van jewelste een bakfiets in zo’n extended versie, met een luid vloekende vader, één hand aan het stuur, de andere klemt de mobiel aan het oor, met twee keurig opgetuigde kindjes in de bak van het niet verlichte vehikel. Plaatje compleet! Schoenen, pak, mobiel en een hele grote bek. Dus. Dat pak staat hem goed, zeker met die schoenen erbij, maar die grote mond…bah… Ik zal hier niet herhalen…eh… jawel… ik ga wel herhalen wat hij riep: (Het schalde door de straat en kaatste tegen de schoolmuur) “Kankertrut! Tyf op! Kan je niet uitkijken, stomme ouwe koe!” Nou ja!
Zo raasde en tierde hij. Ik deed niets verkeerd! Hij wou mij nog even in de bocht passeren!!! Had ik hem niet gezien over de schouder in het vage ochtendlicht? Dat kan! De bak was niet verlicht! En de vaart was enorm, want elektrisch ondersteund, (anders kom je zo bezweet aan op je werk?) en stil. Hij had mij wel moeten zien, als achteropkomend verkeer, maar meneer had het te druk met zijn mobiel? Man, och man, dat je al zo gestresssst de dag moet beginnen. Morgen een kwartiertje eerder uit je nesssst, gassst!
Ik riep ook iets terug, eerlijk is eerlijk: “Ook een goede morgen en een fijne dag verder, paps! Wat geef jij je kinderen een goed voorbeeld!”
Dus…lang leve de bakfietsvaders….